گاهی به قبرها هم نگاه کن الفارسية 1403

عباس عظیمی، نویسنده ی افغانستانی متولد و ساکن شهر اراک است. گاهی به قبرها هم نگاه کن اولین مجموعه داستان اوست؛ از آن دست اولین ها که مثل مواجهه با ترسی نازیسته غریزی و هول انگیز و تکان دهنده است. عظیمی در این کتاب به رغم غالب هم نسلانش در بند مایه های زادبوم نمانده است وقتی او از آوارگی ترس انتظار ،تنهایی، جنگ دلتنگی و مرگ قصه میسازد مخاطبی جهان وطن را تصور میکند و برای او مینویسد. در این کتاب ما از درون با آدم ها مواجه میشویم و صدای ذهنشان را مثل کهنه رفیقی هم دل میشنویم. نخ پیوند این داستان ها همین «مواجهه» است. شخصیت های این کتاب همگی افغانستانی هستند؛ بیشتر مهاجر و عده ای هم مقیم وطن. با آن که نویسنده چهره هایی آشنا و به کرات تصویر شده را انتخاب کرده اما هرگز روایتی تکراری و کلیشه ای نساخته است. کارگران مهاجر پناهنده های آواره و رنج دیدگان اسیر در وطن؛ شخصیت های فلزی این داستانها از این جنس هستند اما آلیاژهای دیگری هم دارند و همین چهره هایی سراسر انسانی از ایشان ساخته است. عباس عظیمی راوی موقعیتهای سهل و ممتنع است؛ گزارشگر یک روان زخم کهنه شاید بتوان به تعبیری دیگر این مجموعه را «موقعیت هول» نامید