طبیعت اتکا به نفس تجربه الفارسية 1445

در طریق تربیت هر فرد لحظه ای وجود دارد که در آن پی می برد که حسادت جهالت است که تقلید خودکشی است که بایستی خودش را خوب یا بد به منزله قسمت و نصیب خویش بپذیرد؛ که اگرچه هستی مملو از چیزهای پسندیده و خواستنی است هیچ چیز حتی دانه ذرتی نصیب او نمی شود مگر از طریق کوششی که صرف آبادانی قطعه زمینی کند که از برای خیش کشیدن و به ثمر رساندن به او عطا شده است نیرویی که در درون آدمی سکنی دارد در عالم بی نظیر و تازه است؛ و هیچکس جز خودِ او نمیداند که آنچه میتواند بکند چیست؛ و همو نیز تا زمانی که دست به تلاش نزند به آن پی نخواهد برد بیهوده و بی دلیل نیست اگر یک چهره یا یک شخصیت یا حقیقت تأثیری ژرف بر او میگذارد و چهره ها و شخصیتها و حقایق دیگر .نه این صورت مجسّم که در ذهن آدمی ،است بدون سازگاری از پیش مقرّر شده نیست چشم در همان جایی قرار گرفته که پرتو نور بایستی بر آن ،بیفتد چرا که باید شاهدی بر آن پرتو خاص .باشد لیکن ما خویش را نیمه کاره ابراز میکنیم و از آن طرح الهی که هر کدام از ما نماینده اش هستیم سرافکنده ایم...