سوژه‌ی لاکانی (بین‌ زبان‌ و ژوئیسانس) الفارسية 1402

سوژه ی لاکانی؛ میان زبان و ژوئیسانس، نخستین کتاب فینک و یکی از اساسی ترین کتاب ها در زمینه ی روانکاوی لاکانی است. این کتاب نظریه ی از بنیاد نویی را درباره ی سوژه و سوبژکتیوتیه، آنگونه که در کار ژاک لاکان یافت می شود، عرضه می کند. شاید مایه ی شگفتی باشد، اما لاکان- همچون دکارت، کانت، و دیگر متفکران بزرگ مدرنیته سوژه را باور دارد: سوژه ی لاکانی «انسان کامل» نیست، بلکه ناتمام است و فقدان دارد، فقدان دو پارگی خویش را می پذیرد و در عین حال می داند که دیگری نیز نا تمام است و فقدان دارد. این سوژه همواره در رابطه و در کشاکش با دیگری است؛ غالبا اسیر آن، اما گاه امکان ناپذیر روی می دهد و دیگری را تغییر می دهد، از نو می آفریند. این سوژه علتی در جهان فراسو ندارد، بلکه به مثابه علت خویش پا به هستی می گذارد. از ژوئیسانس خود دست نمی کشد، بلکه مسئولیت ژوئیسانس خویش را به گردن می گیرد. این سوژه غالبا اسیر زبان است؛ نمی تواند یکبار و برای همیشه دست از زبان خویشتن پرستی بشوید، به درجه ی ارادت نایل آید، تا ابد پاک بماند و آسوده از شکنجه ی زبان. سوژه ی لاکانی فقط آنگاه می تواند از زبان فارغ شود که پیشاپیش بدل به تفاله ای شده که برای زبان ناگواردنی است.