پدیدار شناسی مارتین هیدگر و علوم الفارسية 1398

Padīdār'shināsī-yi Martīn Haydigir va 'ulūm

المؤلف: Charles Dale Hollingsworth

التقييم:

20٫40 $

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

20٫40 $

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

Phenomenology and cognitive science present two very different ways of looking at mental activity. Recently, however, there have been some attempts to incorporate phenomenological insights and methods into cognitive science, drawing especially on the works of Martin Heidegger. The purpose of this thesis is to determine if a useful combination of cognitive science with Heidegger’s phenomenology is possible and to determine the form such a combination might take. This thesis begins with a brief overview of the field of cognitive science and of some of the problems within the field that might benefit from a phenomenological analysis. It then reviews Winograd and Flores’ attempt to rethink cognitive science in Heideggerean terms. Next, Heidegger’s work is analyzed in order to see how scientific experimentation is viewed in his phenomenology. Finally, this thesis argues that any useful attempt at reconciling cognitive science and phenomenology must start from a phenomenological, rather than a scientific, standpoint.

هایدگر به بررسی پدیده در فلسفه خود پرداخته است. متافیزیک او در واقع هستی شناسی پدیده گرایانه است. هایدگر زمان را به سه نوع زمان روزمره و زمان طبیعی و زمان جهانی تقسیم می کند. در بحث زمان روزمره می گوید که زمان آن چیزی ست که اتفاقات در آن رخ می دهند. زمان در موجود تغییرپذیر اتفاق می افتد. پس تغییر در زمان است. تکرار دوره ایست. هر دوره تداوم زمانی یکسانی دارد. ما می توانیم مسیر زمانی را به دلخواه خود تقسیم کنیم. هر نقطه اکنونی زمانی بر دیگری امتیاز ندارد و اکنونی پیش تر و پس تر (بعدتر) از خود دارد. زمان یکسان و همگن است. ساعت چه مدت و چه مقدار را نشان نمی دهد بلکه عدد ثبت شده اکنون است. هایدگر می پرسد که این اکنون چیست و آیا من انسان بر آن چیرگی و احاطه دارم یا نه؟ آیا این اکنون من هستم یا فرد دیگری ست؟ اگر این طور باشد پس زمان خود من هستم و هر فرد دیگر نیز زمان است و ما همگی در با هم بودنمان زمان هستیم و هیچ کس و هر کس خواهیم شد. هایدگر می پرسد زمان چیست؟ و دازاین در زمان چیست؟ دازاین در هر آن بر مرگ خود آگاهی دارد. دازاین به معنی حیات انسانی همان امکان داشتن است. یعنی گذشتن مطمئن و در عین حال مبهم از خود ممکن است. هستی امکان بر مرگ واقف است و معلوم است که آن را می دانم اما به آن فکر نمی کنم. دانایی من از مرگ تفسیری از دازاین است. دازاین این امکان را دارد که مرگ خود را دور کند.