سال ها تنهایی الدارية (الفارسية) 1439

نسل چهارم نویسنده گان ادبیات داستانی کسانی اند که در غربت تولد شده و یا در غربت بزرگ شده اند و به دشواری می توانند نخستین سالهای عمر خود را در افغانستان به یاد بیاورند و غالباً تجربه شان از جنگ نقلی است تا عملی. (هرگاه جنگ در افغانستان را پایان شده بپنداریم) آنان در سرزمین های غریب از جنگ شنیده اند و خود اما بیشترینه با غربت و پیامد های جنگ در گیر اند. نسل چهارم بعد از شکست آرمان های هر دو قطب، بیهوده گی آنها را بازتاب داده شاید به نحوی به آنها دهن کجی هم می کنند. در این آفریده ها که پراز فضای سیاه دلهره و بدبینی و دغدغه های فکری است، نوعی ملامت نسل پیشتر که زیر بنا های مادی و معنوی جامعه را قربان شعار های بی مایه و کم مایه خود ساختند، دیده می شود. آفریده های نسل چهارم داستان نویسان را میتوان از نگاه زمانی ادبیات بعد از جنگ نامید. زمانی که بحران و گذار ها در تمامی ساختار های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ملموس است؛ زمانی که تب و تاب دموکراسی در بستر نامناسب در جریان افتاده و تناقض های حاصل از این تقابل شهروندان را به خشم انداخته است.