Bacanên Pelçiqî الكردية الكرمانجية 2017

Qey! Qey mirov wiha diqede… Qey destê însên wiha ji guliyên daran diqete… Qey hundirê însên wiha dibe kîsek arvanê ku mişt sipî bûye… Qey mirov wiha dibe yeka ku heger hilfire û ji bo wan xwe bikuje jî, di çavên dê û bavê xwe de, ji ber ku keçik e, nabe beranberî birê xwe… Qey mirov wiha piçik piçik bedena xwe ji xwe re dike qebr û tê de vedizele… Qey mirov wiha Xwedê lê dixe… Qey mirov wiha ro bi ro kort dibe… Qey mirov wiha ji bo ku li ser erdekî polayî kulîlk bibişkuvin li dû hêviyeke beradayî ruhê xwe dike trêneke ku wagonên li dû wê giş pê re xayin ketine… Qey mirov wiha qeşa digire… Qey mirov wiha dibe qeşmera ber destê qedera xwe… Qey mirov wiha dibe miriyeke mezelan a ku kefenê wê têra wê nake û tu kes tune ye ku ji bo cara dawî ji bo wê qêmîşî du quriş û nîvan bike… Qey dinya wiha dibe gur-xane, kûçik-xane, mar-xane, kurm-xane, êş-xane, xayin-xane, bê-bav-xane, kî-bi-kê-dikare-xane, tu-tişt-ne-hêja-ye-ku-mirov-xwe-ji-bo-kesekî-biêşîne-xane, heger-menfaeta-te-tê-de-tune-be-bila-her-tişt-qir-bibe-xane… Qey!!!