من آنچه شرط بلاغ است... (ضمیمه ای بر جامعه شناسی خودمانی) الفارسية 1398

حسن نراقی بر خلاف بسیاری از جامعه شناسان و صاحبنظران ایرانی، ریشه مشکلات را نه محصور و محدود به حکومت‌ ها و دولت‌ ها که اتفاقاً در رفتارها، باورها و کردارهای مردم به عنوان بازیگران و مهره‌ های اصلی تشکیل دهنده ی یک جامعه ی پویا و توسعه یافته می‌ داند. او و اندیشه‌ ای که او یکی از نمایندگان اصلی آن است، پیرو ایده «خود انتقادی» اند؛ ایده‌ ای که ترجیح می‌ دهد «راه سوم» و «نگاه سوم» خودش را داشته باشد و خیلی به دسته‌ بندی‌ ها و چارچوب‌ های مرسوم سپهر اجتماعی و سیاسی ایران کاری نداشته باشد. مهم‌ ترین کاری که حسن نراقی در طول سالیان اخیر در کنار چهره‌ هایی چون علی رضا قلی و حسن قاضی مرادی در میان معاصران و مرحوم جمال‌ زاده در میان متقدمان، انجام داده است، بهره‌ گیری از لحن و زبانی خودمانی و البته انتقادی و پرسش از باورهای مرسوم و اشباع شده مردم بوده است؛ راه و رسمی که طرفداران زیاد و پر و پا قرصی دارد و یک جریان مهم در جامعه محسوب می‌ شود. کتاب من آنچه شرط بلاغ است آخرین نوشته ی حسن نراقی در مورد مشکلات و معضلات جامعه ما است.