پروانه و آتش، سیر تحولات یک تمثیل عرفانی در ادبیات ایران از حلاج تا حافظ الفارسية 1396

Parvānah va ātash, sayr-i taḥavvulāt-i yak tamsīl-i ʻirfānī dar adabīyyāt-i Īrān az Ḥallāj ta Ḥāfiẓ

المؤلف: Naṣr al-Lāh Pūrjavādī

التقييم:

22٫02 $

4 إلی 6 اسبوع

غلاف کرتونی

22٫02 $

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

The evolution of a mystical parable in Iranian literature

حدیث پروانه و آتش در زبان پارسی مثلی است معروف و معنای آن نیز کم و بیش معلوم. اشعار فراوانی در این زبان هست که در آن ها پروانه نماد عاشقی است که با دیدن روشنایی چراغ یا شمع از دور، به سوی آن پرواز می‌ کند و دیوانه‌ وار خود را به آتش می‌ زند. رفتن پروانه به سوی آتش و حتی سوختن آن امری است طبیعی، ولیکن برداشت عارفانه و شاعرانه‌ ای که در فرهنگ ایران و ادبیات عرفانی از آن شده امری است تاریخی. شاید هیچ قوم و ملت دیگری چنین برداشت شاعرانه‌ ای از پرواز پروانه به سوی شمع یا چراغ و سوختن و خاکستر شدن او در آتش نداشته باشد، مگر این که خود تحت تأثیر فرهنگ شعر پارسی، بخصوص شعر صوفیانه ی آن، قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان یا ترک.