شعلۀ آه: قصۀ عاشقانۀ ملک محمد و شمس بانو الفارسية 1394

ادبيات فارسی در قلمرو هندوستان (شامل پاكستان، بنگلادش، تبت و بخش‌ هايی از هند كنونی) پيشينه‌ ای نزديك به هزار سال دارد. آخرين عصر طلايی ادبيات فارسی در هند ـ پيش از آن كه زبان انگليسی جای آن را بگيرد ـ دورانی را شامل می شود كه با نيمه اول قرن دوازدهم هجری قمری (اوايل قرن نوزدهم ميلادی) مصادف است. در فاصله قرن دهم تا دوازدهم هجری قمری داستان‌ نويسی در هند رونق داشت «و درين راه تشويق‌ های پادشاهان و فرمانروايان هند و دكن مايه اصلی پيشرفت بود؛ خواه دربارۀ نقل مجدد داستان‌ های قديم يا ترجمۀ داستان‌ های هندی يا تأليف و تدوين داستان‌ هايی نو در آن سرزمين». اغلب مترجمان و مؤلفان اين داستان‌ ها در دستگاه‌ های دولتی و امارتی هند مشغول به كار بوده‌ اند و به تشويق پادشاهان يا صاحب‌ منصبان دست به نگارش اين آثار برده‌ اند. قصۀ شعلۀ آه نيز از آثار همين دوره است. اين قصه اثر قلم نويسنده‌ ای هندی الاصل به نام لچهمن سينگه (سنگه) است. لقب فارسی و اسلامی اين اديب "منشی غيوری دهلوی" است.