روشنای آسمان الفارسية 1437

رمان فارسی. نويسنده با ظرافت، سوژه ‏‌ای آشنا را دستمايه ی رمان قرار داده و توانسته با ايجاد حس همذات‌ پنداری، پيوندهای لازم را با مخاطب برقرار کند. تا وقتی كوچك هستيم خيلی چيزها برای مان دغدغه نيست و به سادگی از آن ها عبور می كنيم، انگار كه نه انگار! اما وقتی بزرگ می شويم حتی كوچك‌ ترين مسائل می شود يك سؤال و معما: از چه كسی بودنم، تا كجا بودنم! اين‌ ها همه می شود دل نگرانی و دلواپسی برای ما تا بيابيم ريشه و اصل خويش را حتی به قيمت دل‌ شكستن خود و شايد ديگران. خوبی اين پرسش و ابهام در آن است كه می فهميم دنيا به سپيدی تصور ما نيست و درمی يابيم كه زندگی يك سره تار و سياه و مملو از آدم‌ های منفعت‌ طلب نيست: روی زمين سخت و گرفته و تاريك آسمانی هست پر از اميد و نويد؛ آسمانی روشن و مثال‌ زدنی از فرداها... فقط بايد منتظر فردا بود؛ تا ابرهای امروز كنار برود.