خانوادۀ زیر پل الفارسية 1394

آرمان پیرمردی فقیر و ولگرد و بی‌ خانمان است که زیر یکی از پل‌ های پاریس زندگی می‌ کند و تمام دارایی او در یک گاری خلاصه می‌ شود که با خود به این‌ جا و آن‌ جا می‌ کشاند و هر چه گیرش می‌ آید درونش می‌ ریزد. آرمان دوستانی دارد که پبشنهاد کار به او داده‌ اند ولی او حاضر به انجام کاری نیست. یک‌ شب که به زیر آن پل برمی‌ گردد، متوجه می‌ شود که سه بچه جای او را اشغال کرده‌ اند. بچه‌ ها به او پدربزرگ می‌ گویند و علاقه‌ ای بین‌ آن جمع به‌ وجود می‌ آید. مادر آن‌ ها روزها به سر کار می‌ رود، اما بچه‌ ها به دلیل فقر و نیز نداشتن جای ثابتی برای زندگی، نمی‌ توانند به مدرسه بروند. کریسمس نزدیک است. آرمان در نبود مادر بچه‌ها و بدون اطلاع او، آن‌ ها را به این طرف و آن طرف می‌ برد، به نوعی با آن‌ ها گدایی می‌ کند، اسباب تفریح آنان را فراهم می‌ سازد و ... وقتی سر و کله‌ ی مأموران پیدا می‌ شود، مجبور می‌ شوند از آن پل صرفنظر کنند و به اجبار نزد کولی‌ ها می‌ روند و مدتی را در کنار آنان سپری می‌ کنند. در آخر، آرمان شغلی به عنوان یک سرایدار پیدا می‌ کند و همگی سرپناهی برای خود پیدا می‌ کنند. این اثر کلاسیک، داستانی واقعی از خانه‌ به‌ دوشان در دوره‌ ای خاص در پاریس است که شخصیت‌ ها و وقایع آن می‌ توانند در هر شهر و کشوری و در هر زمانی باشند. آرمان نمونه ی انسانی شریف و به نوعی ناامید است که برای زندگی و کار انگیزه‌ ای ندارد. اما آشنایی با این زن و بچه‌ هایی که حکم نوه‌ هایش را دارند، باعث امید او به زندگی و تلاش برای یافتن شغل و دست کشیدن از گدایی و خانه به‌ دوشی است. بچه‌ هایی بدون پدر که مادرشان نیز به دلیل امرار معاش همواره گرفتار است، بچه‌ هایی بدون سرپناه، محروم از آموزش و هر گونه تفریح، بچه‌ هایی که پیوسته دغدغه‌ ی مأموران تأمین اجتماعی و جدا شدن از مادر خود را دارند، هم امید زندگی در آرمان می‌ دمند و هم خود در شب عید، عیدی خود را می‌ گیرند که چیزی نیست مگر حداقل برخورداری از حقوق یک زندگی عادی. این داستان به فقر کودکان و حقوق کودک می‌ پردازد.