دیوان امامی هروی الفارسية 1394

به کوشش: عصمت خوئینی امامی هروی از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری است که در هرات رشد نمود. اما بیش تر عمر را در کرمان و یزد و اصفهان گذراند. در کرمان مداح ملوک و رجال قراختایی بود و در یزد ملازم رجال دربار اتابکان یزد. در اصفهان نیز بهاءالدین محمد، حاکم اصفهان و فرزند بزرگ شمس‌ الدین محمد صاحب‌ دیوان را می‌ ستود تا این که به سال ٦٨٦ ق. در همین شهر درگذشت. تذکره‌ نویسان از مذهب امامی سخن نگفته‌ اند اما ترکیب‌ بند او در مدح پیامبر (ص) و منقبت امام رضا (ع) از گرایش او به تشیع حکایت دارد. ضمن این که در اشعار خود از سه خلیفۀ نخست نام نبرده است. امامی از علمای عصر خود محسوب می‌ شد و به سبب فضایل و کمالات علمی و ادبی مورد ستایش و احترام وزرا و ‌گویندگان روزگار بود. علاوه بر این، پرسش‌ ها و استفتائات گوناگون اهل زمانه از امامی هم، نشانگر مقبولیت او در زمینه‌ های مختلف علمی است. اشعار امامی را تا چهار هزار بیت نیز گفته‌ اند اما آن چه تا کنون به دست آمده، حدود دو هزار و چهار صد بیت است که در قالب‌ های قصیده، قطعه، غزل، رباعی و ترجیع‌ بند سروده شده و در متن حاضر گرد آمده است.