ثریا (رویایی که به کابوس مبدل شد) الفارسية 1393

زندگینامه ی ثریا همسر دوم شاه. در یادداشت پشت جلد کتاب آمده است: دو سه روز گذشت و از عکس‌ های ثریا در خیابان‌ های تهران هیچ نشانی بر جای نماند. کارکنان دولت همه را کنده بودند. یک‌باره چنان همه چیز رنگ دیگر گرفت که گویی شهبانوی جوان، هرگز هستی نداشته است! همان روز، مردی پیر و بیمار هم به خانه برگشت. شاه مهربانی کرده بود و از کیفر زندان دکتر محمد مصدق گذشته بود. این اندیشمند برجسته باید چند ماه – شاید هم چند سال – زیر نگاه و بین نگهبانان، همچنان به کبوترهایش می‌ رسید. دیگر نمی‌ توانست هیچ خطری برای شاه داشته باشد. همه می‌ دانستند مصدق را در کجا می‌ توان پیدا کرد. یک نقاشی رنگ روغنی را لای چاپ ظریف و کهنه‌ ای از غزلیات سعدی یافت. آن را پس از نخستین دیدار خود با ثریا کشیده بود. اینک نگاه مهرآمیزی به آن می انداخت و با شکیبایی روی دیوار کتابخانه جایی درخور برای آن می‌ جست. هنگامی که جای شایسته‌ ای را تعیین کرد، چند پونز از کشوی میز تحریر بیرون آورد و نقاشی بی‌ قاب را به دیوار زد. دکتر مصدق یک گام به واپس گذاشت، نه، کج نبود. رو به ثریای روی دیوار گفت: علیاحضرت می‌ دانید چه شده؟ در این میانه همه‌ ی عکس‌ های شما را از خیابان‌ ها کنده اند. پس ثریای ارجمند، اجازه بفرمایید من خود را مانند همان روز نخست همچنان آشوبگر بنامم - هر چند این شاید واپسین روز زندگی‌ ام باشد!».