باکونین و آنارشیسم جمع گرا الفارسية 1390

باکونین موضوعی است از مد افتاده، مثل "خرد"، مثل "الحاد". او این روزا بیش تر سوژه ی یک کنجکاوی تاریخی شده است، مارکسیست ها طردش می کنند که رمانتیکی است گمراه با گرایش های ویرانگر، و تز به اصطلاح "استبداد نخبه گرایانه" ی او را به دیده ی تحقیر می نگرند و برای محققان لیبرال همچنان جذاب است اما در حد سوژه ای برای مطالعات روان شناسی فرویدی و اتوپیایی. عجیب این که آنارشیست ها هم گویا علاقه شان را به او از دست داده اند. احساس می شود که هر علاقه ای به چهره های تاریخی چون او، نوعی وقت تلف کردن است و باید به مسائل امروزی تری چون ساخت شکنی دریدا و زیست شناسی اجتماعی یا پست مدرنیسم پرداخت، ولی مسلما" باکونین سزاوار رفتاری شایسته تر از این است. لیبرال ها در مقام توجیه گران کاپیتالیسم، فردگرایی بورژوایی را مطرح می کنند و مارکسیست ها نماینده ی شق دوم هستند یا همان سوسیالیسم دولتی. آنارشیسم باکونینی تلاشی است مستمر و مستدل تا در سنتزی دیالکتیکی، لیبرالیسم (و تأکیدش بر آزادی و فردگرایی) را با سوسیالیسم (و تأکیدش بر برابری به عنوان شرط ضروری آزادی عینی) تلفیق کند.