شام مهتاب الفارسية 1386

کتاب شام مهتاب نوشته زهرا ناظمی زاده چند روزي است كه خودم را در اتاق زير شيرواني حبس كرده ام تنها صدايي كه مونس تنهايي ام است صداي باران و امواج خروشان درياست كه عجولانه خود را به كناره هاي ساحل ميرساند و دوباره سرگردان و نااميد باز ميگردد . هرروز عصر حول و حوش اين ساعت در كناره ي ساحل قدم ميزنم و خاطرات گذشته را بارها و بارها مرور ميكنم . خاطراتي كه براي فرار از آنها به اينجا پناه آورده ام تا شايد بتوانم فراموششان كنم . ده سال زندگي ؛ كه با باورهاي خود آن را قبول كردم و سالها سعي و تلاش كردم كه آن را با چنگ و دندان نگه دارم ؛ ولي بي فايده بود ؛ مانند گشتن به دور دايره اي كه سرانجام به جاي اول ميرسم . بارها سعي كردم در اين درياي متلاطم خودم را به دست امواج بسپارم ولي اميد به خدا مرا از اين كار باز داشت و آخر تصميم گرفتم براي هميشه به جايي پناه ببرم كه احساس آرامش ميكردم ؛ به اتاق زير شيرواني كه درياي خزر را به همه ي ابهت و زيبايي ؛ ميتوان از دريچه ي كوچكش ديد . به جايي كه به خودم تعلق دارد و كسي نيست كه به من امر و نهي كند و فقط و فقط براي خودم زندگي كنم ؛ بدون آقا بالا سر ...