لعین الفارسية 1402

مجید غروی، نویسنده‌ی جوانی است که نوشته‌هایش بی‌تأثیر از مکتب داستان‌نویسی زادگاهش یعنی اصفهان نیست. او در آثارش، متون کهن و چینش کلاسیک کلمات را به خدمت می‌گیرد و در داستانی مدرن به کار می‌بندد. «لعین» کتاب دوم از مجموعه‌ی «زاینده‌رود» است. «سبت» کتاب اول این مجموعه، به روزگار احمد و افسانه‌ی ابریشمی در پاییز پرحادثه‌ی پنجاه و هفت می‌پردازد. «لعین» اما، سرگذشت نوجوانی و جوانی شخصیتی جدید به نام نیما اسفندیاری را روایت می‌کند. نیما در مسیر یک اردوی ورزشی به همراه هم‌تیمی‌هایش، گرفتار دوزخی سرد می‌شود. این گرفتاری هم‌زمان است با سفری دیگر، سفری درونی که نیما در آن به جهان امیال و خواهش‌های سرکوب‌شده و محبوس پا می‌گذارد. هزارتویی که نیما در آن قدم گذاشته، مملو از موانع ذهنی و عینی است. گاهی حتی مجبور به مبارزه با دیوهایی می‌شود که راه را بر او بسته‌اند. گویی حین کشمکش‌ها و بعد از هر خانی که از سر می‌گذراند، چراغی تازه پیش پایش روشن می‌شود. مقصد همچنان تاریک است و ناپیدا، اما حضور و غیاب مداوم یلدا شاید راهنمای او باشد.