کتمان الفارسية 1400

Kitmān

المؤلف: ّFāṭimah Kamālī

التقييم:

28٫15 £

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

28٫15 £

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

One place is work, one place is romantic words, one place is hugs, and kisses, and one place is reading Maulana, and maybe this whole man is limping. The desire to escape from his gaze and the lips that kept opening to say something, but there was no sound, no words, and maybe the heart was a place of discouragement that wasn't there and I didn't want it to be and I couldn't bear it. It wasn't a pill. that I was still not me, I was an embodied worry that was being looked at and writhing like the smell of this guilty man's body and I was rolling on top of his worries, while all of me was captured in a night where the fear of Asma's screams was forever at its bottom. The damned valley was silenced. With a wave of his hand in front of his face, he separated his confused look from the man's face. He could not understand the game of fate. There were so many people in the world, but should the owner of that zoo help him? However, with their last encounter, and the verbal conflict they had, it seemed unlikely that the man would help her. He wanted to get up from behind the table and leave the restaurant quickly, but his legs became weak when he remembered the death of his parents. The man who was sitting in front of him was knocking him down with that arrogant and careless look. Undoubtedly, he was the only man who could help her. He did not know how. But the colonel had given him this hope. According to the colonel, the only person who could solve the case of the murder of his parents was that man!

یک جای کار می لنگید یک جای حرف های عاشقانه ها و یک جای آغوشها بوسه ها و یک جای مولانا خوندن ها و شاید تمام این مرد آشفته می لنگید که هنوز نگاهم شش دانگ حواسم و تتمه ی قلب در حال جون دادنم پی خمیدگی شونه هاش بود پی تاب و قرار فراری از نگاهش و پی لبهایی که مدام برای گفتن حرفی باز می شد اما صدا نداشت، کلمه نداشت و شاید هم دل گفتن یک جای دلسردی ای که نبود و نمی خواستم هم که باشه و نمی تونستم بودنش رو تحمل کنم قرص نبود که من همچنان من نبودم، نگرانی مجسمی بودم که نگاه می شدم و می پیچیدم میون بوی تن این مرد خطاکار و می غلتیدم لابه لای دلواپسی هاش و این در حالی بود که تمام من تو شبی اسیر شده بود که هراس فغانهای اسما برای همیشه قعر اون دره ی لعنتی خاموش شد. با تکان خوردن دستی مقابل صورتش نگاه گیجش را از صورت مرد جدا کرد. نمی توانست بازی سرنوشت را درک کند. این همه ادم توی کره ی خاکی وجود داشت اما باید صاحب ان باغ وحش کمک حالش میشد؟ هرچند با برخورد آخرشان، و درگیری لفظی که داشتند به نظر بعید می آمد آن مرد کمکش کند. خواست از پشت میز بلند شود و رستوران را با سرعت ترک کند اما با یاداوری مرگ والدینش پاهایش سست شد . آن مرد که مقابلش نشسته بود و با آن نگاه گستاخ و بی پروایش براندازش می کرد. بی شک تنها مردی بود که میتوانست به او کمک کند. چگونگیش را نمی دانست. اما سرهنگ این امید را به او داده بود. به گفته ی سرهنگ تنها کسی که میتوانست گره پرونده ی قتل پدر و مادرش را بگشاید آن مرد بود!