فتنۀ باب الفارسية 1399

در حوزه علميه عراق، فردی صوفی مسلک بود به نام شيخ احمد احصايی که شاگرد جنجالی وی شخصی به نام سيد کاظم رشتی بوده است. سيد کاظم رشتی، فرقه شيخيه را بنيان نهاد که يکی از مبانی آن، اعتقاد به رکن رابع بود و اين اعتقاد کم کم زمينه ساز مسئله بابيت شد. سيد کاظم دو شاگرد داشت: يکی حاج محمد کريم خان کرمانی که فرقه شيخيه را بعدها در کرمان رشد و توسعه داد؛ و شاگرد ديگرش علی محمد باب بوده است. علی محمد باب فرقه بابيت را پايه گذاری کرد. او مسئله رکن رابع را به افراط رساند و مسئله باب بودن خود را مطرح ساخت. حمایت استعمار و تضعیف روحیه ملی بعد از ترکمنچای، در پیشرفت اولیه کار وی مؤثر بوده است. از آثار او کتابی به نام بیان است. از خدمات بزرگ امیرکبیر، به دار آویختن سید علی محمد باب بود. فتنه باب از ۱۲۶۰ هـ. ق. (در زمان محمد شاه) آغاز شد و در زمان امیرکبیر به اوج خود رسید. امیرکبیر بعد از فتوای علما مبنی بر واجب القتل بودن باب، او را اعدام کرد.